*

بسه دیگه لطفاً

سفر به ایران برام لذتی نداشت

می دونستم (به دلایل شخصی) مشکلات و ناراحتیهایی خواهم داشت

اما تا این حدش رو فکر نمی کردم

الآن درست مثل آدمیم که همه امیدش رو برای جنگیدن و جلو رفتن از دست داده

این سفر داره به بدترین کابوسم تبدیل میشه

به هرکی تکیه کردم پشتم رو خالی کرد

به هرکی دل بستم دلم رو شکست

به هرکی امید بستم ناامیدم کرد

حالا هم...

همه کسایی که دوستشون دارم بنحوی خردم کردن

بهم میگن داره تصویری که ازت توی ذهنمون ساختیم می شکنه

اما هیچکس نمی فهمه اونی که داره می شکنه خود منم نه تصویرم

2 روزه خواب و خوراکم شده گریه

شبها 2 ساعت بیشتر نمی خوابم

از 3-2 بیدارم تا خود صبح که به هر جون کندن و بدبختی شده از رختخواب بیام بیرون

منی که به خوش خوراکی معروف بودم، حالا نه اشتها دارم نه میل نه حوصله

دیروز اونقدر زیر فشار بودم که برای اولین بار آرزوی مرگ کردم

دلم برای عزیزانم می سوزه که بعد 15 ماه منو با این حال و روز می بینن

فقط دلم می خواد زودتر برگردم هند

همین