من نمی دونم این حافظه لعنتی چشه؟
البته بگمااا
خیلی هم تقصیر حافظه نیست
مشکل جای دیگه است
که من هی هربار میرم تهران می بینم موهام عاااااالی می مونن
هی میرم کوتاه می کنم
بعد هی یاد نمی گیرم که بابام جان! وقتی تهران گرم و آفتاب و خرپزون و خشک و کلاً تابستونه
توی بنگلور فصل بارونه و هوای لعنتی خیسه (یعنی دیگه کار از مرطوب و شرجی گذشته)
همین میشه که هی من صبح کلی وقت تلف می کنم مو سشوار می کشم
هی تا پامو می ذارم بیرون لاخ لاخ موهام فر می خوره میره بالا
بعد یجور تابلوهااااا
فقط هم وقتی میشه تحملش کرد که یه هفته موهام رو نشسته باشم و چرب باشن و دیگه وز نکنن
اون موقع میشه تحملشون کرد
حالا این خط
این نشون
باز من سال دیگه همین موقع ها میام ایران و موهام رو کوتاه می کنم و باز برمی گردم و نمی دونم چه غلطی باهاشون بکنم
اصلاً به من بگو خر*!
* تکیه کلام مادر کلاریس بود توی چراغها را من خاموش می کنم